यात्राभूमि नेपाल

प्रदीप बस्याल र मनबहादुर बस्नेत

फोटोग्राफर जगदीश तिवारीले खिचेका हजारौँ तस्बिर नेपाल चिनाउने पोस्टकार्डका रूपमा बजारमा छन् । त्यसका लागि उनले तीन दशकयता मुलुकका पचहत्तरै जिल्ला चहारेका छन् । उमेरले ५० काटेका यी ‘मुडी’ फोटोग्राफर अझै पनि अपर्झट यात्रामा निस्किन्छन्, हप्तौँ हराउँछन् । फोटोग्राफर हुनुको एउटा विशेष पक्ष के छ भने उनले पुगेका ठाउँको पनि सबैभन्दा उत्कृष्ट दृश्यावलोकन गरेका छन् ।

झन्डै एक दशकअघि पूर्णिमाको रात एक्लै कालापत्थरमा काटेका रहेछन् तिवारीले । रात जति ढल्कँदै जान्थ्यो, चन्द्रमाको उज्यालो हिमालमा ठोक्किएर विचित्रको चमक देखिन्थ्यो । “सुनसान त्यस रातमा १ सय ८० डिग्रीमा सगरमाथा अगाडिपट्टि राखेर आकाशका तारा हेरेँ,” उनी सुनाउँछन्, “मलाई लाग्यो, स्वर्ग त्यही हो ।”

नेपालमा अझै त्यस्ता थुप्रै ठाउँ छन्, जहाँ स्वर्ग महसुस गर्न सकिन्छ । नेपाल त्यस्तो देश हो, जहाँ घुम्न हिँड्नुअघि धेरै सोचिरहनु आवश्यक छैन । निकै छोटा दूरीमै भेटिन्छन्, विभिन्न जातजातिका, संस्कृति र जीवनशैली । उस्तै विविधतापूर्ण मौसमयुक्त भूगोल । “एउटा खोल्सोमा कलकल पानी आइरहेको हुन्छ । थोरै ढिस्को नाघ्दा झरना देखिन्छ । थोरै माथि उक्लँदा क्रमैसँग मगर गाउँ, शेर्पा गाउँ । नाकै ठोक्किने हिमाल,” तिवारी भन्छन्, “घुम्दा यसभन्दा बढी के चाहियो ?”

भ्रमणका सोखिनहरू विकासका पूर्वाधार खडा भइनसकेको हाम्रो दुर्गम र पिछडिएको जस्तो लाग्ने परिवेशलाई नै वरदान ठान्छन् । जसले यात्रामा साहसीपन अनुभूति गराउँछ । थुप्रै ठाउँका ‘आइटिनरी’ नै बनेका छैनन् । यात्रा कति दिन लम्बिन्छ र के के देखिन्छ भन्ने थाहा हुँदैन । पुगिसकेपछि सबै कुरा ‘सरप्राइज’का रूपमा आउँछन् ।

गत वर्ष रारा ताल पुग्दाको अनुभव त्यस्तै छ, आर्थिक विषयका शोधकर्ता सुरथ गिरी, ३०, सँग । गुगलमा भेटिएको नेपालगन्ज–ताल्चा–रारा रुटलाई छाडेर उनी दैलेखबाट पदयात्रामा हिँडेका थिए । ६ दिन लगाएर पुगेको त्यो रुट त्यस्तो थियो, जसबारे दैलेखीलाई नै खासै थाहा थिएन । यात्रामा इँट्टा भन्ने गाउँमा खण्डहर भएका घर र मानवरहित बस्ती देख्दा द्वन्द्वलाई नजिकबाट अनुभूत गरेझैँ लागेछ उनलाई ।

कालीकोटको सिञ्जा उपत्यकाको छेवै छेउ रारानजिक पुग्दा पनि कहाँ बस्ने के खाने पत्तो नभएर केही बेर त सुरथ र उनका साथीहरू अत्तालिएछन् पनि । “मुस्किलले भेटिएको सानो झुप्रोमै विशेष आतिथ्य पाइयो,” उनी सुनाउँछन्, “यसरी पाइलैपिच्छे भेटिने कथाहरू नै पछिसम्मका लागि यात्राका अमिट स्मृति हुन् ।”

सम्झाइरहने बेचुवान

गत जेठको अन्तिम साता चीनको बेचुवानले पनि सिचुवान महाभूकम्पको आठौँ वार्षिकी मनाइरहेको थियो । सन् २००८ मा आएको आठ म्याग्निच्युडको भूकम्प सबैभन्दा नमीठोसँग भोगेको गाउँ हो, बेचुवान । त्यहाँका झन्डै २० हजारमध्ये ८ हजार ६ सयले ज्यान गुमाए, दुई तिहाइभन्दा बढी घर ध्वस्त भए ।

आठ वर्षपछि पनि बेचुवान उस्तै छ । चराहरूसमेत खुलेर गुनगुनाउन सकिरहेका थिएनन् । लाग्छ, केहीअघि मात्र त्यहाँ भूकम्प गएको हो । भूकम्पपछि चीन सरकारले त्यहाँको बस्ती अन्यत्र सार्‍यो र गाउँलाई भूकम्प स्मारकका रूपमा छाड्यो ।

लगातार स्मारकको चक्कर लगाइरहँदा देखिन्छ, भत्किएका हुन् वा भग्नावशेषमा परिणत भएका; हरेक भवनका कहालीलाग्दा कथा छन् । हामीले प्राय: सुन्दर देख्ने प्रकृति कतिसम्म क्रुर हुन सक्छ भन्ने बेचुवानले देखेको छ । सायद बेचुवानले स्मारकमार्फत त्यही सम्झाउन चाहन्छ ।

‘पास’ काट्ने साहस

गत सेप्टेम्बर–अक्टोबरमा पश्चिम नेपालको हुम्लाबाट डोल्पासम्म ग्रेट हिमालय ट्रेलको माथिल्लो भेगको पदयात्रा गर्दा सम्राट कटवाल र उनको टोलीले झण्डै एक दर्जन ठूला साना भञ्ज्याङ (पास) काटेका थिए । सम्राटको बुझाईमा पासहरु पदयात्रीका लागि उत्सव मनाउने ठाउँ हुन् । पर्वत श्रृङ्खलाको बिचबाट आवतजावत हुने यस्ता होचा स्थानहरु पुग्दा यात्रीहरु हिमाल नचढिकनै सही, आफूमा रहेको पर्वतिय साहसप्रति गर्व गर्न सक्छन् । पासहरु मध्ये पनि निकै उचाईमा हुने ‘हाइ पास’हरुबाट देखिने विचित्रको सुन्दरता र त्यसपछि आउने अन्य रोमाञ्चले नै यात्रीहरुमा पास चड्ने रोमाञ्च भर्नेगर्छ ।

अधिकांश पासहरु एकातर्फ ठाडो उकालो त अर्कोतर्फ ठाडो ओरालो भएका हुन्छन् । पास पुग्ने उकालो चड्दा हुने स्याँस्याँ, एक पाइला नै सार्न पनि चाहिने ठूलो शक्ति र थकान मार्दा आइहाल्ने निद्राले पास चढ्नुको विशिष्ठता बोल्छ । उचाईमा हुने भएकाले हुनाले त्यहाँ क्षणक्षणमै हिउँ जमिहाल्छन् । त्यसमाथि त्यस भेगमा धेरैजसो बस्ती हुँदैनन् । बाटोहरु पनि निकै ठाडा र साँघुरा ।

धेरै आवतजावत हुने पासहरुतिर ढुङ्गाका सिंढी बनाइएका हुने भएता पनि सबैमा त्यो सुविधा नहुन सक्छ । हिउँ पर्दा यात्रीहरु बाटो नै बिराउने वा पत्ता लगाउन नसक्ने समस्या जन्मने कारण यही हो । “त्यसैले हाइपासहरु चढ्दा गाइडहरु लिएर मात्र अगाडि बढ्नुपर्छ,” लुक्लाका पर्यटन गाइड निमा शेर्पा  भन्छन्, “लेक लाग्ने सम्भावना भएकाले धेरैबेर त्यहाँबेर नबस्नु राम्रो हुन्छ ।” प्राय: पासमा निकै कम समथर ठाउँ हुन्छ । 

अन्नपूर्ण विपत्तीको कारक -- कमजोर सूचना संयन्त्र

मुस्ताङको दामोदर कुण्डमाथि पर्ने खरिबुङ पास (६००० मिटर) लाई गन्तव्य बनाएर पदयात्रा गर्दै गरेकाले सम्भावित लेक लाग्ने समस्यासँग जुध्न ११ जनाको फ्रेन्च टोलीले निकै तयारी गरेको थियो । उच्च भेगको हावापानीसँग अभ्यस्त हुन थोरै–थोरै हिंड्दै र आराम गर्दै अघि सरेका उनीहरुले त्यस्तो समस्या झेले जसको तयारी त परै जाओस कल्पनासम्म पनि गरेका थिएनन् । २८ असोजको दिउसोबाट जब अचानक हिउँ पर्न थाल्यो, एकछिन त पर्यटकहरु रमाए । त्यसदिन जसोतसो ६ घन्टा हिंडेर ४०९० मिटर उचाईमा पर्ने यारखर्क पुग्दासम्म हिउँ त्यसअघि कहिल्यै नभएको समस्या बनिसकेको थियो ।

“पानी र हिउँ एकैसाथ पर्‍यो । त्यसैबेला चिसो हावा पनि यसरी चल्यो कि भरपर्दो पहिरन र रेनकोट लगाउँदा पनि भित्रैसम्म चिसो छिर्‍यो,” टोलीमा नेतृत्व गरेका गाइड दविन्द्र लामाले नेपाललाई भने, “माटोले बनेका घरका छाना पनि चुहिन थाले ।” चश्मा लगाउँदा समेत देखिन छाडेको त्यो हिमपात असमान्य थियो । चिसोमा खेल्ने चौरीहरु समेत मरिरहेका थिए ।

दविन्द्रको टोली यारखर्क बास बसेको भोलिपल्ट उठ्दा हिउँको रासले हिंड्ने बाटो पूरै मेटिएर हिमालजस्ता भएपछि उनीहरुले आफ्नो पदयात्रा रद्द गरे । सौर्य उर्जाका भरमा चल्ने मोवाइलले समेत काम गर्न छाडेका थिए । त्यत्तिकैमा अगाडि बढ्नेहरु हुन् मुख्य समस्यामा पर्नेहरु । थोरोङ पासमा दविद्रकै सहकर्मी शान्ति लामा र एक नाम नखुलेका नेपाली गाइडको निधनको खबर आएको छ । हिउँले सेताम्य पहाडमा २ दिन ९ घन्टा हिंडेर दविन्द्र भने मुस्ताङको कागबेनी आइपुगेका छन् । अन्य पयर्टकहरु भने हिउँमा हिंड्न गाह्रो भएकाले विस्तारै तल झरिरहेका छन् ।

[यात्रा] रेन्जो पासको थकान मेट्ने गोक्यो ताल

सगरमाथा पदयात्रामा हाम्रो रुटको केन्द्रमा थियो, गोक्यो ताल । लुक्लाबाट नाम्चेबजार, थामे उपत्यका, रेन्जो पास हुँदै गोक्यो ताल पुगेर डोले हुँदै पुन: नाम्चेबजार पुगेर लुक्ला झर्ने रुट । मेल अनलाइन ट्राभल र वल्र्ड एक्सपिडिसनले यसै वर्ष जीवनकालमा एकपटक पुग्नैपर्ने एक नम्बरको पदयात्रा मार्ग घोषणा गरेको छ । नेसनल जियोग्राफिकले छानेको विश्वका ५० अद्भूत ठाउँमध्ये एक । ट्राभल एड्भाइजरीहरूमा १४ देखि १७ दिनसम्म लाग्ने भनिएको यो यात्राका लागि नाम्चेबाट गोक्योको चक्कर लगाई पुन: नाम्चे फर्कन हामीसँग जम्मा चार दिन थियो । तर, गुगल गर्दा भेटिएका गोक्यो तालका तस्बिरका कारण थोरै समय नै सही, हामी रोकिएनौँ र आफूलाई तयार पार्‍यौँ एउटा दुस्साहसी यात्राका लागि ।

हिमालमा यात्रा गर्दा हरेकजसोले एउटै साझा सन्त्रास झेल्छन्, लेक लाग्ने । विश्वकै खतरनाक मानिएको तेन्जिङ हिलारी विमानस्थल, लुक्लामा जहाज अवतरण गर्नेबित्तिकै मेरो टाउको झमझमाउन थाल्यो । खासमा १३ सय मिटरको उचाइबाट एक्कासी २ हजार ८ सय ६० मिटरमा पुग्दा त्यसो भएको रहेछ । पटक–पटक लसुनको सुप र तातो चियाको चुस्की बढाउँदै एक रात लुक्लामा काटेपछि भोलिपल्ट बिहान उठ्दा बल्ल तन–मन उकालो लाग्नका लागि तयार भयो ।

पहाडमा त्यति धेरै ओहोरदोहोर नगर्ने मानिसका लागि लुक्लाबाट नाम्चे पुग्ने बाटो १० देखि १२ घन्टाको हो । विदेशीहरू दुई दिन लगाएर त्यहाँ पुग्छन् । हिमालका केही चुचुरा लुक्लाबाटै देखिन थाल्छन् । त्यसमाथि बाटोभरि फुलिरहेका फूल, कलकलाउँदा झरना हेर्दै दूधकोसी नदी किनारै किनार र त्यसमाथि रहेका थुप्रै झोलुंगे पुलबाट वारि र पारि गर्दै पुगिन्छ ।

काटमार नहुने खुम्बु क्षेत्रभरको यात्रा गर्दा कुनै ध्यानातीत यात्राको अनुभव हुन्छ । पाइलैपिच्छे भेटिने ठूला–साना गुम्बा, माने, ध्वजा र खादाले कुनै पुण्यभूमि पुगेको अनुभव गराउँछ । मन्जोबाट युनेस्कोको विश्व सम्पदा सूचीमा सूचीकृत सगरमाथा राष्ट्रिय निकुञ्ज सुरु हुन्छ । नाम्चे पुगेपछि भने चारैतिर हिमाल टल्किन थाल्छन् । कचौराजस्तो सहरमा रंगीचंगी र स्थानीय बौद्ध संस्कृति झल्किने घरहरूले पोस्टरहरूमा अक्सर देखिने युरोपेली सहरको अनुभव गराउँछ । सियोदेखि सिमेन्टसम्म जहाजबाट लुक्लामा उतारेर भारी बोकाएरै नाम्चेसम्म आउँछन् । त्यसैले सामानको मूल्य चार गुणासम्म महँगिन्छ । त्यहाँ आधुनिक कफी सपदेखि डिस्को र क्लबसम्म छन् ।

बहुरंगी पोखरा

पोखरा बहुरंगी छ । त्यसैले मानिसहरू आ-आफ्नै आँखाबाट पोखरालाई व्याख्या गर्छन् । कसैले यसलाई साहास जाँच्ने ठाउँको रूपमा चिन्छन् त कसैले योग गर्न बिताउनुपर्ने सहर । साहित्य/संगीतमा त यो सहर प्रेम, सुन्दरता र निश्चलताको विम्बकै रूपमा धेरैले प्रयोग गरेका छन् । एउटा पर्यटकीय आँखाबाट हेर्दा पोखरामा के मात्र गर्न सम्भव छैन ! यो ३६० डिग्रीमा चियाउन र रमाउन सकिने सहर हो । 

अघिल्लो वर्ष अंग्रेजी नयाँ वर्षमा एक हप्ता म लेकसाइड, पोखरामा थिएँ । त्यसबेलाको पोखरा अर्कै थियो, उन्मुक्त । त्यहाँको रमाउने शैली कुनै पश्चिमा सहरको भन्दा कम थिएन । त्यसबेला विदेशी नभई स्वदेशी हाबी थिए । त्यसले निकै सुन्दर ढंगबाट मध्यमवर्गीय नेपाली समाजको रमाउन खोज्ने चाहनाको प्रतिविम्ब बोलिरहेको थियो । र, पोखरा त्यसमा सबैभन्दा राम्ररी फिट भएको थियो ।  

पोखरासँग अनेकथरी मिथक जोडिएका छन् । अर्मलाको भ्वाङ वा सेतीको बाढीजस्ता घटना घट्दा ती मिथक झन् बरालिन्छन् । तर मिथक डरलाग्दा मात्र होइनन्, रहरलाग्दा पनि छन् पोखरामा । १६ वटा प्याराग्लाइडिङ कम्पनीका सयभन्दा बढी पाइलटहरू सारङकोटको डाँडाबाट चराझैं हाम फाल्छन् । मानिसलाई आफूसँगै उडाउँछन् । त्यसबेला मानिसले डर र रोमान्सको मिश्रति अनुभूति गर्छ । आँखैअघि माछापुच्छ्रे र तलपट्टि फेवातालको आनन्द । 

प्याराग्लाइडिङ मात्र होइन, खेलौनाजस्ता अल्ट्रालाइट हवाई जहाजले पोखराको फेवादेखि माछापुच्छ्रेको फुटहिलसम्म पुग्छन् । शान्त तालमा बोटिङ गर्दै आकाशमा उडिरहेका मानिसहरूको झुन्ड हेर्न पनि निकै गजबको अनुभूति हुन्छ । पोखरा र आसपासमा रहेका ८ वटा तालमाथि साँझमा विभिन्न आकृति बनाएर उड्ने चराको झुन्ड झनै रोचक देखिन्छ । फेवातालको मज्जा मानिसहरूले कतिसम्म लिएका छन् भन्ने जान्न त्यहाँ व्यावसायिक रूपमा सञ्चालित ७ सयभन्दा बढी संख्यामा डुंगाले स्पष्ट छनक दिन्छ । दुई वर्षयता सराङकोट डाँडाबाट हेम्जा फेदीसम्म तारमा अल्झिएर 'जिप ड्राइभ' गर्ने नयाँ खेल पनि थपिएको छ । थुप्रै ख्यातिप्राप्त अन्तर्राष्ट्रिय पाइलटहरू पोखराको आकाशमा आफ्नो एड्भेन्चर अनुभूति गर्न बेलाबखत आइरहन्छन् । 

व्यावसायिक उडानका लागि व्यावसायिक, सरकारी र स्थानीय सहकार्य नमिलेता पनि पोखरामा अल्ट्रालाइट हवाई जहाज तालमा अवतरणको अभ्यास समेत भइसकेको थियो । बिनाइन्जिन उड्ने हयान्डग्लाइडरको समेत सफल अभ्यास भइसकेको छ । जति बढी यसरी पोखरामा साहसिक उडानका अभ्यास भएका छन्, उत्तिकै तिनले विदेशीको ध्यान पोखरातर्फ तान्छन् । र, पोखराको 'भ्यालु' दिनानुदिन विश्वभर फैलिइरहेको छ । सायद, अन्तर्राष्ट्रिय क्षेत्रमा सबैभन्दा राम्ररी ब्रान्डिङ भएको नेपाली सहर पनि यही नै हो । 

अजैमेरुकोट: डोटेली राज्यको अवशेष [Travel]

पश्चिम नेपालका बाइसे राज्यबारे ईतिहासमा धेरैपटक पढिएको हो । त्यहीमध्येको एक डोटेली राज्यको सम्झना हुन्छ हाल डडेलधुरा जिल्लामा पर्ने अजयमेरुकोट पुग्दा । अजैमेरुकोट खासमा एउटा डाँडाको थुम्कोमा रहेको दरबार हो । यो ठ्याक्कै के थियो भन्नेमा दुईखाले भनाई पाइन्छ । एउटाले भनाइले डोटीका संस्थापक राजा निराजनदेवले स्थापना गरेको डोटेली राजधानी भन्छ भने अर्कोले चौधौं शताब्दीमा तत्कालिन डोटेली स्वर्ण युग हाँकेका राजा नाग मल्लको गृष्मकालिन राजधानी । सत्य जे सुकै भएता पनि त्यसलाई गन्तव्य बनाएर तय गर्न सकिने पदयात्रा र त्यहाँको भौगोलिक अवस्थित र बास्तुकलाले भने जो कोहीको मन लोभ्याउन सक्छ ।

यहाँ पुग्ने यात्रा शुरु हुन्छ सुदुरपश्चिमको हिल स्टेसन डडेलधुरा जिल्लाको सदरमुकाम ‘अमरगडि नगरपालिका’बाट । १५ मिनेटको जिप यात्रा गरेर आइतबजारसम्म पुर्‍याउँछ । आइतबजारबाटै अजैमेरुकोटसम्मको झण्डै ३ घण्टे यात्रा शुरु हुन्छ । र, त्यहाँबाट अगाडि बढ्नका लागि कि त पैदल यात्रा गर्नुपर्छ या घोडसवार । शान्त जंगलबिचबाट चराचुरुंगीको आवाज सुन्दै यात्रा गर्नुको आनन्द निकै अनुपम हुन्छ ।

बिचमा आउँछ सुन्ताला र अन्य अग्र्यानिक फलफूलका लागि चर्चित सुनेन्दा गाउँ । सुन्ताला गाउँको अर्को विशेषता भनेको त्यहाँबाट निकै राम्रोसँग देखिने अपी हिमश्रृङ्खला पनि हो । यदि घोडसवार भइएको छ भने सुन्ताला गाउँको अन्त्यसम्म मात्र त्यसको आनन्द लिन सकिन्छ । किनकि त्यहाँबाट सिंडिजस्तो बाटोमा निकै ठाडो ओरालो झर्नुपर्छ । घोडामा यात्रा गर्नेका लागि अजैमेरुकोटको रुट किन पनि बढि रोचक हो भने यहाँ घाँेडाहरु समथरदेखि उकालो, ओरालो र खोंचमा समेत यात्रा गर्छन् । उकालो यात्राको क्रममा घोंडाले तान्न नसक्ला कि भनेर पहिलोपटक घोडसवार हुनेहरु निकै डराउँदा रहेछन् । तर घोंडासाथ हिड्ने स्थानिय गाइडहरु पनि हुन्छन् । घोंडसवारमा एउटा उखानै रहेछ, “ओरालोमा घोंडालाई बचाउने, उकालोमा घोंडाले बचाउँछ ।”

सुन्दर पश्चिममा पाँच दिन

बबई नदीछेउमा दुईखाले गोही (घडियाल र मुगर) घाम तापिरहेका देखिन्छन्। महेन्द्र राजमार्ग हुँदै सुदूरपश्चिम प्रवेश गर्नेबित्तिकै 'गुड इम्प्रेसन' बनाइदिन्छ यसले। बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जमा पर्ने यो नदीमा तीन वर्षअघिको गणनामा २१ घडियाल भेटिएका थिए। तर, बर्दिया निकुञ्ज भन्नेबित्तिकै बाघको याद आउँछ। तराईको सबैभन्दा ठूलो संरक्षण क्षेत्र कहलिएको यो निकुञ्ज बाघ अवलोकनका लागि विश्वमै लोकपि्रय छ। 

हामीलाई जंगल सफारी गराएका पुराना गाइड मधुसूदन पोखरेलका अनुभवमा यहाँ बाघको आवतजावतलाई पछ्याउन सजिलो छ। किनभने, त्यहाँ पानीका स्रोतहरू निश्चित छन्। उनीसँगको झन्डै एक घन्टाको जंगल यात्रामा बाघका पन्जाको छाप भेटियो। हलिउड अभिनेता लियोनार्दो डिकापि्रयोले बाघ देखेको ठाउँ पनि देखियो तर आफ्नै आँखाले बाघ देख्ने अवसर भने जुरेन। पोखरेलले त्यसै दिन बिहान एउटा विदेशी जोडीलाई बाघ देखाएका रहेछन्। भन्दै थिए, "बाघ सहजै देखिने भए बाघको यत्रो महत्त्व नै हुने थिएन।" त्यसैले स्थानीय ट्राभल गाइड तथा पयर्टन व्यवसायीहरू बर्दियाका लागि मात्रै कम्तीमा चार रात पाँच दिन छुट्याउन सुझाउँछन्। हो पनि, बाघ हेर्न जंगलमा निकै संवेदनशील भएर लगावसाथ पछ्याउनुपर्दो रहेछ। गाइडले सुझाउने ससाना नियम पालना गर्नुपर्छ यस्तो बेला। 

कणर्ालीमा र्‍याफ्टिङ् गर्न सकिन्छ। जंगलमा रोमाञ्चक तथा साहसिक अनुभव लिनुको एउटा पाटो त छँदै छ, अर्कोतर्फ यहाँको थारू संस्कृतिको अनुपम पाटोले समेत यस क्षेत्रको बसाइ अविस्मरणीय पार्छ। थारू पहिरनमा सजिएर उनीहरू साँझपख नाचगान गर्छन्। उनीहरूकै बस्तीमा सांस्कृतिक झलक अवलोकन गर्दाको मज्जा नै बेग्लै। हामीले टीकापुरमा त्यस्तै अनुभव गर्‍यौँ। 

टीकापुर पुग्दा त्यहाँ अनुभव लिन छुटाउनै नहुने कुरा भनेको 'केरा रसिोर्ट'को खानपान हो। केरा रसिोर्टमा केराबाट बनाइएका पकौडा, खिर, चिल्ली, चिप्स, रोटी, मःमलगायतका २५ थरी विभिन्न परकिारका साथै वाइन र ब्रान्डीजस्ता पेय पाइन्छन्। कालु हमालले आफ्नो रसिोर्टमा परकिार मात्र केराको बनाएका छैनन्, केराकै थाम, लोकता आदिलाई उपयोग गरेर चकटी, कटेज बनाएका छन्। उक्त रसिोर्टमा कृत्रिम रूपमा बनाइएको नालीमा केराकै थामबाट बनेको डुंगामा सयर गर्न सकिन्छ। त्यहाँ बलौटे भलिबल मैदान पनि बनाइएको छ।